{[['
']]}
']]}
Πριν από λίγα μόλις χρόνια, ξένιζε μία εικόνα ενός ανθρώπου που έψαχνε στους κάδους απορριμμάτων για τροφή ή για οτιδήποτε άλλο που μπορεί για εκείνον να φάνταζε πολύτιμο.
Το 2012, όμως, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου, γυναίκες και άνδρες που ψάχνουν στα σκουπίδια για απομεινάρια ενός πιάτου φαγητού δεν αποτελεί, δυστυχώς, μία εικόνα ξένη, δεν προκαλεί έκπληξη. Ο λόγος είναι ότι ολοένα και περισσότεροι πλέον Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς κανένα εισόδημα.
Η ανεργία έχει χτυπήσει την πόρτα χιλιάδων οικογενειών, υπάρχουν σπίτια με άνεργους γονείς και παιδιά, άνθρωποι που ζουν με δανεικά, που διανύουν καθημερινά χιλιόμετρα για να συμμετάσχουν σε κάποιο συσσίτιο. Υπάρχουν άνθρωποι χρεωμένοι «ως το λαιμό» που έχουν χάσει το σπίτι τους, έχουν κοιμηθεί ακόμα και σε αυτοκίνητα ή στο δρόμο μαζί με τα παιδιά τους. Υπάρχουν Έλληνες που η επιβίωσή τους εξαρτάται άμεσα από την αλληλεγγύη και από την ευαισθητοποίηση κάποιων, όχι απαραίτητα πιο τυχερών αλλά που προσφέρουν από το υστέρημά τους.
Είναι γεγονός, εξάλλου, ότι όσο η κρίση βαθαίνει τόσο μεγαλώνει το κίνημα αλληλεγγύης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ηρακλείου, όπου σε κάθε γωνιά της πόλης γίνονται προσπάθειες για συλλογή τροφίμων, ρούχων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης. Κάθε σύλλογος, κάθε συνδικαλιστικό σωματείο, τοπικοί φορείς, η Εκκλησία, άτομα που ενώθηκαν στο όνομα της αλληλεγγύης, έχουν δείξει το κοινωνικό τους πρόσωπο με το καλύτερο τρόπο.
Ωστόσο, όσο και αν συγκινεί η προσπάθεια κάποιων ρομαντικών, η αλήθεια είναι μία, όσο συνεχίζεται η πολιτική της λιτότητας, όσο δεν υπάρχουν δουλειές, τόσο περισσότερος κόσμος θα ζει στα όρια της ανέχειας και θα αναγκάζεται να αναζητά τροφή στα σκουπίδια.
Αλλωστε μόνο στην Κρήτη οι υπηρεσίες της Περιφέρειας έχουν καταγράψει 5.000 άπορους. Κι είναι μόνο αυτοί που απευθύνονται στις υπηρεσίες. Χιλιάδες άλλοι δεν είναι γνωστοί...
Αποτελεί συνήθεια, πλέον, για πολλές οικογένειες, το χθεσινό ψωμί που περίσσεψε από το τραπέζι τους να μην το πετούν μαζί με άλλα σκουπίδια αλλά να το τοποθετούν σε εμφανές σημείο, σε μία καθαρή σακούλα έξω από κάδους απορριμμάτων. Η σακούλα «εξαφανίζεται» μέσα σε λίγα λεπτά. Πριν από μήνες, είχε τρομάξει μία μητέρα δύο παιδιών, όταν πέταξε στον κάδο κάτω από το σπίτι της λίγα κομμάτια κέικ που είχε μπαγιατέψει και είδε από το μπαλκόνι της μία γυναίκα με ένα μικρό παιδί να παίρνει το γλυκό και να το δίνει αμέσως στο παιδί της. Κύριος είδε πόσο καιρό αυτό το παιδί είχε να δοκιμάσει ένα γλύκισμα...
Είναι, δυστυχώς, και πάλι γεγονός ότι παιδιά πηγαίνουν στο μάθημα χωρίς να έχουν φάει για μέρες, υπάρχουν κρούσματα λιποθυμίας σε σχολικές αίθουσες ακριβώς για αυτό το λόγο. Είναι γνωστή εξάλλου η προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας να διοργανώσει συσσίτια στα σχολεία, μία κίνηση που ήδη γίνεται και από άλλους φορείς στο Ηράκλειο.
Το τρομακτικό, λοιπόν, δεν είναι μία φωτογραφία μιας γυναίκας που αναζητά τροφή στα σκουπίδια, αλλά το γεγονός ότι αυτή η εικόνα έχει πάψει να εκπλήσσει και να συνταράσσει τον κόσμο γιατί αποτελεί ένα κομμάτι, πλέον, της καθημερινότητάς μας, μία πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2012...
http://www.patris.gr/articles/228321/152987
Το 2012, όμως, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου, γυναίκες και άνδρες που ψάχνουν στα σκουπίδια για απομεινάρια ενός πιάτου φαγητού δεν αποτελεί, δυστυχώς, μία εικόνα ξένη, δεν προκαλεί έκπληξη. Ο λόγος είναι ότι ολοένα και περισσότεροι πλέον Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς κανένα εισόδημα.
Η ανεργία έχει χτυπήσει την πόρτα χιλιάδων οικογενειών, υπάρχουν σπίτια με άνεργους γονείς και παιδιά, άνθρωποι που ζουν με δανεικά, που διανύουν καθημερινά χιλιόμετρα για να συμμετάσχουν σε κάποιο συσσίτιο. Υπάρχουν άνθρωποι χρεωμένοι «ως το λαιμό» που έχουν χάσει το σπίτι τους, έχουν κοιμηθεί ακόμα και σε αυτοκίνητα ή στο δρόμο μαζί με τα παιδιά τους. Υπάρχουν Έλληνες που η επιβίωσή τους εξαρτάται άμεσα από την αλληλεγγύη και από την ευαισθητοποίηση κάποιων, όχι απαραίτητα πιο τυχερών αλλά που προσφέρουν από το υστέρημά τους.
Είναι γεγονός, εξάλλου, ότι όσο η κρίση βαθαίνει τόσο μεγαλώνει το κίνημα αλληλεγγύης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ηρακλείου, όπου σε κάθε γωνιά της πόλης γίνονται προσπάθειες για συλλογή τροφίμων, ρούχων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης. Κάθε σύλλογος, κάθε συνδικαλιστικό σωματείο, τοπικοί φορείς, η Εκκλησία, άτομα που ενώθηκαν στο όνομα της αλληλεγγύης, έχουν δείξει το κοινωνικό τους πρόσωπο με το καλύτερο τρόπο.
Ωστόσο, όσο και αν συγκινεί η προσπάθεια κάποιων ρομαντικών, η αλήθεια είναι μία, όσο συνεχίζεται η πολιτική της λιτότητας, όσο δεν υπάρχουν δουλειές, τόσο περισσότερος κόσμος θα ζει στα όρια της ανέχειας και θα αναγκάζεται να αναζητά τροφή στα σκουπίδια.
Αλλωστε μόνο στην Κρήτη οι υπηρεσίες της Περιφέρειας έχουν καταγράψει 5.000 άπορους. Κι είναι μόνο αυτοί που απευθύνονται στις υπηρεσίες. Χιλιάδες άλλοι δεν είναι γνωστοί...
Αποτελεί συνήθεια, πλέον, για πολλές οικογένειες, το χθεσινό ψωμί που περίσσεψε από το τραπέζι τους να μην το πετούν μαζί με άλλα σκουπίδια αλλά να το τοποθετούν σε εμφανές σημείο, σε μία καθαρή σακούλα έξω από κάδους απορριμμάτων. Η σακούλα «εξαφανίζεται» μέσα σε λίγα λεπτά. Πριν από μήνες, είχε τρομάξει μία μητέρα δύο παιδιών, όταν πέταξε στον κάδο κάτω από το σπίτι της λίγα κομμάτια κέικ που είχε μπαγιατέψει και είδε από το μπαλκόνι της μία γυναίκα με ένα μικρό παιδί να παίρνει το γλυκό και να το δίνει αμέσως στο παιδί της. Κύριος είδε πόσο καιρό αυτό το παιδί είχε να δοκιμάσει ένα γλύκισμα...
Είναι, δυστυχώς, και πάλι γεγονός ότι παιδιά πηγαίνουν στο μάθημα χωρίς να έχουν φάει για μέρες, υπάρχουν κρούσματα λιποθυμίας σε σχολικές αίθουσες ακριβώς για αυτό το λόγο. Είναι γνωστή εξάλλου η προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας να διοργανώσει συσσίτια στα σχολεία, μία κίνηση που ήδη γίνεται και από άλλους φορείς στο Ηράκλειο.
Το τρομακτικό, λοιπόν, δεν είναι μία φωτογραφία μιας γυναίκας που αναζητά τροφή στα σκουπίδια, αλλά το γεγονός ότι αυτή η εικόνα έχει πάψει να εκπλήσσει και να συνταράσσει τον κόσμο γιατί αποτελεί ένα κομμάτι, πλέον, της καθημερινότητάς μας, μία πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2012...
http://www.patris.gr/articles/228321/152987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου