{[['
']]}
']]}
Από grobok
Εχθές το βράδυ, σύντροφε μνημονιολάγνε και τροϊκανοθρεμμένε, παρηκολουθούσα τεμάχιον (κομμάτι) μαστουρωμένος τε αποχαυνωμένος τον ανυπέρβλητο διαμορφωτή τη γνώμης της ρημάδας και της κοινής, Καψή Εμμανουήλ του Ιωάννου (MEGA-λη η χάρη Του), καθόσον άπαντες έχομεν τα βίτσια μας και τις κρυφές ανομολόγητες επιθυμίες ημών, να αναπαράγει μονοτόνως πλην επιμόνως, την κασέτα με το ποίημα που του έχουν γράψει στα απλούστερα των ελληνικών προκειμένου να δύναται ευκόλως να φέρνει καθημερινώς εις πέρας την αυτήν επανάληψιν, περί μονοδρόμου τροϊκανικής προελεύσεως και δε συμμαζεύεται. Αναρωτήθηκα λοιπόν κι εγώ ο πτωχός Έλλην μισθοπετσοκομμένος και σαλαμολάγνος, πλην πλούσιος σε σκέψεις και συναισθήματα ψηφοφόρος, τι διάολο είναι αυτό το "κάτι" που πρέπει να με κάνει σώνει και καλά να υπο(σ)κύψω στον εκάστοτε τροϊκανό τύπου Τόμσεν, Γιουνκερ, Μέρκελ και Σόιμπλε, ακολουθώντας πιστά τις μεθόδους διάσωσης τις οποίες επιθυμεί διακαώς να επιβάλλει, προκειμένου να επανασωθεί το ταλαιπωρημένον και αναίσχυντα επιβαρυμένο εμού σαρκίον.
Είναι πράγματι τόσο ζόρικοι διαχειρισταί και οικονομολόγοι ολκής οι επίδοξοι έξωθεν και άνωθεν σωτήραι ημών των παρακατιανών λαών της Μεσογείου και δη των εντός της επικρατείας της πάλαι ποτέ ελληνικής; Και αν όντως, είναι διάνοιες και άρτιοι κατέχοντες της επιστήμης (ας της κάνω τη χάρη να τη χαρακτηρίσω ως τέτοια…) της οικονομικής, πώς διασφαλίζεται το γεγονός ότι θα σπαταλήσουν τα πτυχία των και τις γνώσεις των, προς όφελος (και) ημών; Ας εμβαθύνουμε επί του θέματος, ξεκινώντας με μια μικρά ιστορικήν αναδρομήν (flashback σε απλά ελληνικά σύντροφε) ώστε να διαπιστωθεί η ποιότης του πρότερου έντιμου βίου των επιδόξων ημών διασωστών.
Είναι αληθές ότι οι φίλτατοι ταύτοι τύποι έρριπταν κατά τας προηγούμενας δεκαετίας χρήμα άφθονο τε θερμόν στον αδηφάγο και ταβλαμπά Νότο. Δε χωρεί αμφιβολίας περί τούτου. Ελάμβαναν το χρήμα το σπαρταρίζον εκ των φορολογουμένων των π.χ. Γερμανικής προελεύσεως και το παρέδιδαν ευκόλως και αφειδώς στον εκάστοτε μπουζουκόβιο ραγιά να ‘ρθει στα ίσια του λαϊκώς, ήτοι να ανακαλύψει τον δρόμο της αναπτύξεως, τρόπον τινά. Όμως, δυστυχώς σύντροφε μπιφτεκοστερημενε, ο μπουζουκόβιος και πρωτίστως ενδοκομματικό υπερστέλεχος της δεκαετίας του ’80 κυρίως, μα και των μεταγενεστέρων χρόνων, το χλαπάκιασε το μπικικίνι το θεάρεστον και το έκανε γαρύφαλλα και μερτσεντέ, καθόσον μια ζωή την έχομε, κι αν δε τη γλεντήσουμε… (κτλ κτλ που λέει και το πάλαι ποτέ υπέροχον λαϊκόν άσμα). Παρόλα ταύτα, ο Γερμανος, αυτός ο φίλος, συνέχισε να στέλνει τακτικώς το χρήμα (του φορολογουμένου του, όχι το δικό του) χωρίς ενδοιασμούς και άνευ αναστολών επί δεκαετίες σύντροφε. Ουδέν αληθέστερον τούτου. Πόσο υπέυθυνη ήτο η στάσις του αυτή συνοδοιπόρε; Δε μου μοιάζει για καλός διαχειριστής ο Γερμανός. Πόσο μάλλον για ελεγκτής. Νομίζω;
Έδινε αγόγγυστα ο φορολογούμενος στο Βερολίνο το μάρκο του για να αναπτυχθεί η Ελλάς και κατέληγε να αναπτύσσεται προκλητικώς η δεξιά τσέπη του συνήθως "αριστερού" υπευθύνου του δείνα πολιτικού γραφείου. Το μόνο καλό δια το φίλτατο Γερμανό φορολογούμενο ήταν ότι ο περί ου ο λόγος τσεπώνων το ζεστό της ώρας μάρκο, ήτο ότι το έσπρωχνε - μεταξύ άλλων ειδών (εικοστής) πρώτης ανάγκης - σε Μερτσεντέ και Μπεμβέ και τοιουτοτρόπως διευρυνόταν ο ρημάδης ο κύκλος ο γνωστός μέχρι και στα έσχατα λογιαστικά γραφεία και ως εργασιών και επομένως αναπτυσσόταν η ευρυτέρα οικονομία του κράτους του, εν αντιθέσει με το κράτος του Έλληνος, του άκρατου, ούτως ειπείν, ενταύθα και ανυπερθέτως. Πλείστοι μάλιστα εκ των λεγομένων και ως οικονομικών αναλυτών (πολλοί την σήμερον προτιμούν να γράφουν την λέξιν ταύτη με «η», δηλαδή «αναλητών» με βάσιμα ομολογώ επιχειρήματα) υπεστήριζαν ότι δεν ήτο και κορόιδα οι Γερμανοί που παρείχαν το πλεόνασμά τους αλόγιστα στο Νοτο, απλούστατα διότι εγνώριζαν ότι τοιουτοτρόπως δημιουργούσαν αγορές δια την διάθεσιν της ογκώδους παραγωγής των πάσης φύσεως μπλιμπλικιών, από εκείνα που είναι πρώτη μαγιά δια την δημιουργία υπερκαταναλωτικών κοινωνιών και λοιπών οικονομικών φυσαλιδών γιγαντιαίων διαστάσεων.
Εν πάσει περιπτώσει σύντροφε, το συμπέρασμα είναι εν και σαφές: Είτε ο φαντάζων σήμερις ως μοναδικός σωτήρ του έθνους ημών του αναδέλφου ήτο διαχρονικά ανεύθυνος, διανέμων το υστέρημα του εντολέα πολίτου του αλογίστως και άνευ ελέγχου, είτε έπραξε υστεροβούλως, προσμένοντας σε ίδιαν περαιτέρω ανάπτυξιν, γεγονός που καθόλου κατακριτέο για τον ίδιο δεν είναι, όμως αποτελεί δείγμα ότι δεν ενδιαφέρεται δια το κοινό ευρωπαϊκό, αλλά δια το στενό εθνικό του καλό. Έτερη εξήγησιν δεν βρίσκω ο δυστυχής πλην τίμιος ευρωλιγούρης. Εις καθέ περίπτωσιν λοιπόν, ο πρότερος βίος του επιδόξου ημών σωτήρος, δε συνάδει επαρκώς με τον σκοπόν της αυτής διασώσεως. Τουναντίον.
Επί της αυτής κατευθύνσεως, συντείνει ενισχυτικά και το πιο πρόσφατο γεγονός της – πολυθρύλητης πια – παραπλανήσεως της αρμοδίας ευρωπαϊκής αρχής επεξεργασίας και ελέγχου των στατιστικών οικονομικών στοιχείων, βάσει των οποίων η Ελλάς εισήλθε στη ζώνη του κοινού νομίσματος, εξαπατούσα – λέει – τους λοιπούς ετέρους. Εδώ σύντροφε, ξεκινά το επιθεωρησιακό μέρος του προγράμματος και ως εκ τού-του μπορείς απενοχοποιημένος να γελάσεις ελεύθερα. Οι εταίροι μας λέει, εξηπατήθησαν από τα καινοφανή – μέχρι τότες – greek statistics. Πάλι δύο είναι τα ενδεχόμενα φίλτατε ζαβλακωμένε τηλεορασόπληκτε. Είτε τα επίδοξα εθνοσωτήρια τζιμάνια, δεν είναι και τόσο τζιμάνια, καθόσον έπεσαν θύματα αρχικώς του Γιάννου Παπαντωνίου και αργότερα των παγκοσμίων οικονομικών ογκολίθων Γ. Αλογοσκούφη και Γ. Παπα-θανασίου, είτε ήτο και εκείνοι εις το κόπλον της εισόδου ημών εις την ευρωζώνη την αμόλυντον, παίρνοντας μια παράτυπη πολιτικήν απόφασιν.
Τείνω προς τη δευτέραν εκδοχήν, καθόσον μια οικογένεια είμεθα πλέον άπαντες και οι γνωστοί κοινοί. Άσε που το ρημάδι το διαδίκτυο δε σε αφήνει να λησμονήσεις ουδέν. Ισχυράν λοιπόν ένδειξιν ότι κοινωνοί των μαγειρεμάτων τούτων ήτο και ο Ευρωπαίος φίλτατε όστις σήμερον ποιεί την νήσσαν την ανήξερον, αποτελεί το γεγονός ότι όταν αναζητούσαμε επί ματαίω και νυχθημερόν πρωθυπουργό να αναλάβει τις τύχες της δύσμοιρης ταύτης χώρας και γλιτώνοντας παρά τριχός εκ της τραγελαφικής πιθανότητος παύλα βεβαιότητος να πρωθυπουργεύσει ο παμμέγιστος πολιτικός τιτάνας που ακούει στο όνομα Φίλιππος Πετσάλνικος, η αγωνιούσα Ευρωπαϊκή Ένωσις η ρημάδα, διερρήγνυε τα ιμάτιά της σύντροφε δια να πρωθυπουργεύσει εις εκ των δύο προτιμήσεών της, οίτινες δεν ήτο έτεροι εκ των Κώστα Σημίτη και Λουκά Παπαδήμου. Τι κοινό έχουν τα δύο πολύθρύλητα προσωπεία τούτα; Ήταν εκείνοι που κατά τεκμήριο διαχειρίστηκαν ξενδιαντρόπως και ανεντίμως σε κακουργηματικόν βαθμόν τα κατάπτυστα τούτα greek statistics, τα οποία ήτο υπεύθυνα δια την έκνομη και εξοφθάλμως παράτυπη είσοδό μας εις το νόμισμα το κοινόν και μια λαχανοντολμάδες στην κυρία στο βάθος που έχει ξεροσταλιάσει τόση ώρα με την παρόλα ταύτη.
Δηλαδή αδελφέ εν Χριστώ τηλεβομβαρδισμένε, οι εξαπατηθέντες και σήμερον εθελοντές διασώστες ημών εταίροι, προτίμησαν προκειμένου να εφαρμόσουν την θεάρεστον μέθοδον διάσωσης, την τοποθέτησιν των εξαπατητών των στο ύπατο αξίωμα και δη το πρωθυπουργικό. Πλάκα κάνεις σύντροφε. Είπαμε ότι θα λαμβάνουμε αδιαμαρτυρήτως και γενόσημα και το κεντρικό δελτίο της ΜEGAλης δημοσιογραφικής ομάδος θα βλέπουμε ανελλιπώς, αλλά καλό θα ήτο νομίζω να ανοιχτούμε αμέσως και άνευ χρονοτριβής εις τας πανάχραντας αγοράς της Ολλανδίας, καθόσον η εγχώρια παραγωγή δεν επαρκεί ούτε δια «ζήτω» και ένα κεφάλι πώς να τα βγάλει πέρα με τοιαύτας ξεφτίλας, άνευ χόρτου και ουσίας; Στα σκληρά θα πέσομεν άπαντες σύντροφε. Να μου το θυμάσαι.
Μα μήπως και ενδεχομένως ο Ευρωπαίος και δη ο Γερμανός είναι εν τέλει το στοιχείο εκείνο το καταλυτικό της ηθικής που μας λείπει, ώστε να μεταλλαχθούμε επιτέλους σε ευνομούμενη κοινωνία; Επίσης ένα ακόμα σημείο όπου ο γέλωτας και μάλιστα ο ηχηρός και ενίοτε σπαρταριστός επιτρέπεται, έστω κι αν αναφέρεται στα χάλια ημών των δύστυχων. Το κράτος της SIEMENS, των υποβρυχίων που γέρνουν και των κατ’ επάγγελμα ανά την υφήλιο μιζαδόρων, είναι το στοιχείο της ηθικής που έλλειπε; Είπαμε ότι ο Έλλην μιζολήπτης τα ελάμβανε, αλλά ο Γερμανός μιζαδόρος τα έδινε. Δούναι και λαβείν, ή «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι» ένα πράγμα επί το ελληνοπρεπέστερον τρόπον τινά. Τζίφος και με το ευρωπαϊκό μάθημα συμπεριφοράς, καθόσον και ο καταγγέλλων εταίρος, μια από τα ίδια είναι σύντροφε.
Ας αξιολογήσουμε όμως την πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία, επικεντρώνοντας στα δύο και πλέον τελευταία έτη, κατά τα οποία οι ειδήμονες οικονομικοί φωστήρες έγραψαν δύο μνημόνια. Εγώ θα πω ότι έγραψαν τα σωστά σύντροφε μπριζολολιγούρη και μισθοπετσοκομμένε μπιφτεκολάγνε. Θα δεχθώ μάλιστα ότι τα λάθη τα έκαναν οι Έλληνες πολιτικοί, καθόσον δεν εφάρμοσαν τα συμφωνηθέντα. Μα καλά, όταν ο υπουργός ο Έλλην, έχει κάνει καραμέλα τον όρο «Άλλο ισοδύναμο μέτρο» εννοώντας ότι, τη μεταρρύθμιση που προτείνεις εσύ εγώ την αλλάζω και στη θέση της βάζω φόρο στο ακίνητο και φόρο στο φόρο του φορολογηθέντος φορολογούμενου, γιατί σύντροφε τροϊκανέ δε σου σηκώθηκε (ντροπή αναίσχυντε, που πήγε το μυαλό σου;) η τρίχα (είδες που τζάμπα χάρηκες μνημονιολάγνε προπέτη;) και να τα στηλώσεις τα ρημάδια τα ευρωπαϊκά σου ποδάρια; Πάλι τζίφος σύντροφε. Και έχω κάνει την παραδοχή ότι ο τροϊκανός καλά τα έγραφε. Σκέψου να φέρω και αντιρρήσεις, θα γράφω τόμους και σειρές σε συνέχειες και θα βαρεθείς και θα φύγεις και με το δίκιο σου.
Σύντροφε εν τω μνημονίω τω θεαρέστω διαβιούντα, δε θα σε σώσει κανείς πλην του εαυτού σου του ιδίου και μόνον. Η κατάστασις χρειάζεται ξεκαθάρισμα και φτου κι απ’ την αρχή. Προ έτους σου έλεγαν οι διαμορφωτές της γνώμης σου της κοινής ότι εκτός μνημονίου οι μισθοί θα πέσουν στα πεντακόσια ευρώ, η ανεργία θα πιάσει πάνω από είκοσι τοις εκατό και τα μαγαζιά θα κλείνουν συμπούρμπουλα. Σήμερον ταύτη η εκδοχή αποτελεί την σκληρά και άπονη πραγματικότης, και μάλιστα εντός του εθνοσωτηρίου μνημονίου. Προ ενός έτους σου βομβάρδιζαν το θολό σου εγκεφαλικό κύτταρο με ψυχαναγκαστικές διλημματικές δόσεις περί ευρωπαϊκής ή μη πορείας του έθνους. Σήμερον σου απαγορεύουν να βγεις από αυτή. Πάει ακόμα κι η επιλογή του διλήμματος σύντροφε. Ούτε αυτό δεν υπάρχει πια…
Ενθυμούμαι προ αρκετών ετών, τον δάσκαλό μου στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου να μου παρομοιάζει τον ανθρώπινο εγκέφαλο με την ψίχα του καρυδιού.
«Εννοείτε κύριε, ότι αυτό το σχήμα έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος;» ρώτησα ο απαίδευτος πλην φιλομαθής νεανίας.
«Όχι μόνο το σχήμα» αποκρίθηκε ο πολυπράγμων διδάσκαλος. «Ενίοτε και το μέγεθος…»
Δεν πιστεύω να το έλεγε για σένα και για μένα σύντροφε…
Εχθές το βράδυ, σύντροφε μνημονιολάγνε και τροϊκανοθρεμμένε, παρηκολουθούσα τεμάχιον (κομμάτι) μαστουρωμένος τε αποχαυνωμένος τον ανυπέρβλητο διαμορφωτή τη γνώμης της ρημάδας και της κοινής, Καψή Εμμανουήλ του Ιωάννου (MEGA-λη η χάρη Του), καθόσον άπαντες έχομεν τα βίτσια μας και τις κρυφές ανομολόγητες επιθυμίες ημών, να αναπαράγει μονοτόνως πλην επιμόνως, την κασέτα με το ποίημα που του έχουν γράψει στα απλούστερα των ελληνικών προκειμένου να δύναται ευκόλως να φέρνει καθημερινώς εις πέρας την αυτήν επανάληψιν, περί μονοδρόμου τροϊκανικής προελεύσεως και δε συμμαζεύεται. Αναρωτήθηκα λοιπόν κι εγώ ο πτωχός Έλλην μισθοπετσοκομμένος και σαλαμολάγνος, πλην πλούσιος σε σκέψεις και συναισθήματα ψηφοφόρος, τι διάολο είναι αυτό το "κάτι" που πρέπει να με κάνει σώνει και καλά να υπο(σ)κύψω στον εκάστοτε τροϊκανό τύπου Τόμσεν, Γιουνκερ, Μέρκελ και Σόιμπλε, ακολουθώντας πιστά τις μεθόδους διάσωσης τις οποίες επιθυμεί διακαώς να επιβάλλει, προκειμένου να επανασωθεί το ταλαιπωρημένον και αναίσχυντα επιβαρυμένο εμού σαρκίον.
Είναι πράγματι τόσο ζόρικοι διαχειρισταί και οικονομολόγοι ολκής οι επίδοξοι έξωθεν και άνωθεν σωτήραι ημών των παρακατιανών λαών της Μεσογείου και δη των εντός της επικρατείας της πάλαι ποτέ ελληνικής; Και αν όντως, είναι διάνοιες και άρτιοι κατέχοντες της επιστήμης (ας της κάνω τη χάρη να τη χαρακτηρίσω ως τέτοια…) της οικονομικής, πώς διασφαλίζεται το γεγονός ότι θα σπαταλήσουν τα πτυχία των και τις γνώσεις των, προς όφελος (και) ημών; Ας εμβαθύνουμε επί του θέματος, ξεκινώντας με μια μικρά ιστορικήν αναδρομήν (flashback σε απλά ελληνικά σύντροφε) ώστε να διαπιστωθεί η ποιότης του πρότερου έντιμου βίου των επιδόξων ημών διασωστών.
Είναι αληθές ότι οι φίλτατοι ταύτοι τύποι έρριπταν κατά τας προηγούμενας δεκαετίας χρήμα άφθονο τε θερμόν στον αδηφάγο και ταβλαμπά Νότο. Δε χωρεί αμφιβολίας περί τούτου. Ελάμβαναν το χρήμα το σπαρταρίζον εκ των φορολογουμένων των π.χ. Γερμανικής προελεύσεως και το παρέδιδαν ευκόλως και αφειδώς στον εκάστοτε μπουζουκόβιο ραγιά να ‘ρθει στα ίσια του λαϊκώς, ήτοι να ανακαλύψει τον δρόμο της αναπτύξεως, τρόπον τινά. Όμως, δυστυχώς σύντροφε μπιφτεκοστερημενε, ο μπουζουκόβιος και πρωτίστως ενδοκομματικό υπερστέλεχος της δεκαετίας του ’80 κυρίως, μα και των μεταγενεστέρων χρόνων, το χλαπάκιασε το μπικικίνι το θεάρεστον και το έκανε γαρύφαλλα και μερτσεντέ, καθόσον μια ζωή την έχομε, κι αν δε τη γλεντήσουμε… (κτλ κτλ που λέει και το πάλαι ποτέ υπέροχον λαϊκόν άσμα). Παρόλα ταύτα, ο Γερμανος, αυτός ο φίλος, συνέχισε να στέλνει τακτικώς το χρήμα (του φορολογουμένου του, όχι το δικό του) χωρίς ενδοιασμούς και άνευ αναστολών επί δεκαετίες σύντροφε. Ουδέν αληθέστερον τούτου. Πόσο υπέυθυνη ήτο η στάσις του αυτή συνοδοιπόρε; Δε μου μοιάζει για καλός διαχειριστής ο Γερμανός. Πόσο μάλλον για ελεγκτής. Νομίζω;
Έδινε αγόγγυστα ο φορολογούμενος στο Βερολίνο το μάρκο του για να αναπτυχθεί η Ελλάς και κατέληγε να αναπτύσσεται προκλητικώς η δεξιά τσέπη του συνήθως "αριστερού" υπευθύνου του δείνα πολιτικού γραφείου. Το μόνο καλό δια το φίλτατο Γερμανό φορολογούμενο ήταν ότι ο περί ου ο λόγος τσεπώνων το ζεστό της ώρας μάρκο, ήτο ότι το έσπρωχνε - μεταξύ άλλων ειδών (εικοστής) πρώτης ανάγκης - σε Μερτσεντέ και Μπεμβέ και τοιουτοτρόπως διευρυνόταν ο ρημάδης ο κύκλος ο γνωστός μέχρι και στα έσχατα λογιαστικά γραφεία και ως εργασιών και επομένως αναπτυσσόταν η ευρυτέρα οικονομία του κράτους του, εν αντιθέσει με το κράτος του Έλληνος, του άκρατου, ούτως ειπείν, ενταύθα και ανυπερθέτως. Πλείστοι μάλιστα εκ των λεγομένων και ως οικονομικών αναλυτών (πολλοί την σήμερον προτιμούν να γράφουν την λέξιν ταύτη με «η», δηλαδή «αναλητών» με βάσιμα ομολογώ επιχειρήματα) υπεστήριζαν ότι δεν ήτο και κορόιδα οι Γερμανοί που παρείχαν το πλεόνασμά τους αλόγιστα στο Νοτο, απλούστατα διότι εγνώριζαν ότι τοιουτοτρόπως δημιουργούσαν αγορές δια την διάθεσιν της ογκώδους παραγωγής των πάσης φύσεως μπλιμπλικιών, από εκείνα που είναι πρώτη μαγιά δια την δημιουργία υπερκαταναλωτικών κοινωνιών και λοιπών οικονομικών φυσαλιδών γιγαντιαίων διαστάσεων.
Εν πάσει περιπτώσει σύντροφε, το συμπέρασμα είναι εν και σαφές: Είτε ο φαντάζων σήμερις ως μοναδικός σωτήρ του έθνους ημών του αναδέλφου ήτο διαχρονικά ανεύθυνος, διανέμων το υστέρημα του εντολέα πολίτου του αλογίστως και άνευ ελέγχου, είτε έπραξε υστεροβούλως, προσμένοντας σε ίδιαν περαιτέρω ανάπτυξιν, γεγονός που καθόλου κατακριτέο για τον ίδιο δεν είναι, όμως αποτελεί δείγμα ότι δεν ενδιαφέρεται δια το κοινό ευρωπαϊκό, αλλά δια το στενό εθνικό του καλό. Έτερη εξήγησιν δεν βρίσκω ο δυστυχής πλην τίμιος ευρωλιγούρης. Εις καθέ περίπτωσιν λοιπόν, ο πρότερος βίος του επιδόξου ημών σωτήρος, δε συνάδει επαρκώς με τον σκοπόν της αυτής διασώσεως. Τουναντίον.
Επί της αυτής κατευθύνσεως, συντείνει ενισχυτικά και το πιο πρόσφατο γεγονός της – πολυθρύλητης πια – παραπλανήσεως της αρμοδίας ευρωπαϊκής αρχής επεξεργασίας και ελέγχου των στατιστικών οικονομικών στοιχείων, βάσει των οποίων η Ελλάς εισήλθε στη ζώνη του κοινού νομίσματος, εξαπατούσα – λέει – τους λοιπούς ετέρους. Εδώ σύντροφε, ξεκινά το επιθεωρησιακό μέρος του προγράμματος και ως εκ τού-του μπορείς απενοχοποιημένος να γελάσεις ελεύθερα. Οι εταίροι μας λέει, εξηπατήθησαν από τα καινοφανή – μέχρι τότες – greek statistics. Πάλι δύο είναι τα ενδεχόμενα φίλτατε ζαβλακωμένε τηλεορασόπληκτε. Είτε τα επίδοξα εθνοσωτήρια τζιμάνια, δεν είναι και τόσο τζιμάνια, καθόσον έπεσαν θύματα αρχικώς του Γιάννου Παπαντωνίου και αργότερα των παγκοσμίων οικονομικών ογκολίθων Γ. Αλογοσκούφη και Γ. Παπα-θανασίου, είτε ήτο και εκείνοι εις το κόπλον της εισόδου ημών εις την ευρωζώνη την αμόλυντον, παίρνοντας μια παράτυπη πολιτικήν απόφασιν.
Τείνω προς τη δευτέραν εκδοχήν, καθόσον μια οικογένεια είμεθα πλέον άπαντες και οι γνωστοί κοινοί. Άσε που το ρημάδι το διαδίκτυο δε σε αφήνει να λησμονήσεις ουδέν. Ισχυράν λοιπόν ένδειξιν ότι κοινωνοί των μαγειρεμάτων τούτων ήτο και ο Ευρωπαίος φίλτατε όστις σήμερον ποιεί την νήσσαν την ανήξερον, αποτελεί το γεγονός ότι όταν αναζητούσαμε επί ματαίω και νυχθημερόν πρωθυπουργό να αναλάβει τις τύχες της δύσμοιρης ταύτης χώρας και γλιτώνοντας παρά τριχός εκ της τραγελαφικής πιθανότητος παύλα βεβαιότητος να πρωθυπουργεύσει ο παμμέγιστος πολιτικός τιτάνας που ακούει στο όνομα Φίλιππος Πετσάλνικος, η αγωνιούσα Ευρωπαϊκή Ένωσις η ρημάδα, διερρήγνυε τα ιμάτιά της σύντροφε δια να πρωθυπουργεύσει εις εκ των δύο προτιμήσεών της, οίτινες δεν ήτο έτεροι εκ των Κώστα Σημίτη και Λουκά Παπαδήμου. Τι κοινό έχουν τα δύο πολύθρύλητα προσωπεία τούτα; Ήταν εκείνοι που κατά τεκμήριο διαχειρίστηκαν ξενδιαντρόπως και ανεντίμως σε κακουργηματικόν βαθμόν τα κατάπτυστα τούτα greek statistics, τα οποία ήτο υπεύθυνα δια την έκνομη και εξοφθάλμως παράτυπη είσοδό μας εις το νόμισμα το κοινόν και μια λαχανοντολμάδες στην κυρία στο βάθος που έχει ξεροσταλιάσει τόση ώρα με την παρόλα ταύτη.
Δηλαδή αδελφέ εν Χριστώ τηλεβομβαρδισμένε, οι εξαπατηθέντες και σήμερον εθελοντές διασώστες ημών εταίροι, προτίμησαν προκειμένου να εφαρμόσουν την θεάρεστον μέθοδον διάσωσης, την τοποθέτησιν των εξαπατητών των στο ύπατο αξίωμα και δη το πρωθυπουργικό. Πλάκα κάνεις σύντροφε. Είπαμε ότι θα λαμβάνουμε αδιαμαρτυρήτως και γενόσημα και το κεντρικό δελτίο της ΜEGAλης δημοσιογραφικής ομάδος θα βλέπουμε ανελλιπώς, αλλά καλό θα ήτο νομίζω να ανοιχτούμε αμέσως και άνευ χρονοτριβής εις τας πανάχραντας αγοράς της Ολλανδίας, καθόσον η εγχώρια παραγωγή δεν επαρκεί ούτε δια «ζήτω» και ένα κεφάλι πώς να τα βγάλει πέρα με τοιαύτας ξεφτίλας, άνευ χόρτου και ουσίας; Στα σκληρά θα πέσομεν άπαντες σύντροφε. Να μου το θυμάσαι.
Μα μήπως και ενδεχομένως ο Ευρωπαίος και δη ο Γερμανός είναι εν τέλει το στοιχείο εκείνο το καταλυτικό της ηθικής που μας λείπει, ώστε να μεταλλαχθούμε επιτέλους σε ευνομούμενη κοινωνία; Επίσης ένα ακόμα σημείο όπου ο γέλωτας και μάλιστα ο ηχηρός και ενίοτε σπαρταριστός επιτρέπεται, έστω κι αν αναφέρεται στα χάλια ημών των δύστυχων. Το κράτος της SIEMENS, των υποβρυχίων που γέρνουν και των κατ’ επάγγελμα ανά την υφήλιο μιζαδόρων, είναι το στοιχείο της ηθικής που έλλειπε; Είπαμε ότι ο Έλλην μιζολήπτης τα ελάμβανε, αλλά ο Γερμανός μιζαδόρος τα έδινε. Δούναι και λαβείν, ή «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι» ένα πράγμα επί το ελληνοπρεπέστερον τρόπον τινά. Τζίφος και με το ευρωπαϊκό μάθημα συμπεριφοράς, καθόσον και ο καταγγέλλων εταίρος, μια από τα ίδια είναι σύντροφε.
Ας αξιολογήσουμε όμως την πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία, επικεντρώνοντας στα δύο και πλέον τελευταία έτη, κατά τα οποία οι ειδήμονες οικονομικοί φωστήρες έγραψαν δύο μνημόνια. Εγώ θα πω ότι έγραψαν τα σωστά σύντροφε μπριζολολιγούρη και μισθοπετσοκομμένε μπιφτεκολάγνε. Θα δεχθώ μάλιστα ότι τα λάθη τα έκαναν οι Έλληνες πολιτικοί, καθόσον δεν εφάρμοσαν τα συμφωνηθέντα. Μα καλά, όταν ο υπουργός ο Έλλην, έχει κάνει καραμέλα τον όρο «Άλλο ισοδύναμο μέτρο» εννοώντας ότι, τη μεταρρύθμιση που προτείνεις εσύ εγώ την αλλάζω και στη θέση της βάζω φόρο στο ακίνητο και φόρο στο φόρο του φορολογηθέντος φορολογούμενου, γιατί σύντροφε τροϊκανέ δε σου σηκώθηκε (ντροπή αναίσχυντε, που πήγε το μυαλό σου;) η τρίχα (είδες που τζάμπα χάρηκες μνημονιολάγνε προπέτη;) και να τα στηλώσεις τα ρημάδια τα ευρωπαϊκά σου ποδάρια; Πάλι τζίφος σύντροφε. Και έχω κάνει την παραδοχή ότι ο τροϊκανός καλά τα έγραφε. Σκέψου να φέρω και αντιρρήσεις, θα γράφω τόμους και σειρές σε συνέχειες και θα βαρεθείς και θα φύγεις και με το δίκιο σου.
Σύντροφε εν τω μνημονίω τω θεαρέστω διαβιούντα, δε θα σε σώσει κανείς πλην του εαυτού σου του ιδίου και μόνον. Η κατάστασις χρειάζεται ξεκαθάρισμα και φτου κι απ’ την αρχή. Προ έτους σου έλεγαν οι διαμορφωτές της γνώμης σου της κοινής ότι εκτός μνημονίου οι μισθοί θα πέσουν στα πεντακόσια ευρώ, η ανεργία θα πιάσει πάνω από είκοσι τοις εκατό και τα μαγαζιά θα κλείνουν συμπούρμπουλα. Σήμερον ταύτη η εκδοχή αποτελεί την σκληρά και άπονη πραγματικότης, και μάλιστα εντός του εθνοσωτηρίου μνημονίου. Προ ενός έτους σου βομβάρδιζαν το θολό σου εγκεφαλικό κύτταρο με ψυχαναγκαστικές διλημματικές δόσεις περί ευρωπαϊκής ή μη πορείας του έθνους. Σήμερον σου απαγορεύουν να βγεις από αυτή. Πάει ακόμα κι η επιλογή του διλήμματος σύντροφε. Ούτε αυτό δεν υπάρχει πια…
Ενθυμούμαι προ αρκετών ετών, τον δάσκαλό μου στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου να μου παρομοιάζει τον ανθρώπινο εγκέφαλο με την ψίχα του καρυδιού.
«Εννοείτε κύριε, ότι αυτό το σχήμα έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος;» ρώτησα ο απαίδευτος πλην φιλομαθής νεανίας.
«Όχι μόνο το σχήμα» αποκρίθηκε ο πολυπράγμων διδάσκαλος. «Ενίοτε και το μέγεθος…»
Δεν πιστεύω να το έλεγε για σένα και για μένα σύντροφε…
Ωραιος ο φίλος......
ΑπάντησηΔιαγραφή